Minarə

Minarə sözünün kökləri: Od yandırmaqla xəbəri seyr etmək və ya çatdırmaq üçün, yaxud qələbə əlaməti və ya namaz üçün, onların üstündə azan oxunmaq üçün tikilmiş qüllə. Bu səbəbdən minarənin digər adı müəzzinədir (azan oxunan yer).

Minarə: Nur yeri, nur yeri – işıqlar yandırılan uca yer. Sərnişinlərə və gəmilərə yol göstərmək üçün - kərpicdən və ya daşdan tikilmiş və üstündə azan oxunan hündür sütunlar.

Sözün tarixi kökləri: İranın geniş ərazisində bələdçi kimi istifadə edilən minarələrin tarixi islamdan əvvəl olmalıdır. Bələdçi qüllələrinin müxtəlif növləri və müxtəlif tətbiqləri var, bəzilərində müşahidə proqramları, bəzilərində isə gecə və gündüz bələdçiliyi tətbiqləri var. Əksər nəzəriyyəçilər minarələrin Parfiya dövrünə aid olduğuna inanırlar, baxmayaraq ki, Əhəmənilər dövründə və ondan əvvəl yol göstərmək üçün alətlər və qurğular mövcud idi.

Tarixi yolu: Qədim dövrlərdə minarə iki sərhəd arasında tikilir və sərhədi göstərmək üçün işıqlı bir şey qoyulur, ən azı ümumi yollar arasında belə minarələr tikilirdi ki, səyyahlar və karvanlar yollarını və gedəcəkləri yerləri bilsinlər.

İlk tikilən minarə iki yüz otuz qulac olan İsgəndəriyyə minarəsi idi. Belə minarələr İslamdan sonra və İslam ölkələrində azan oxunmaq üçün tikildiyi üçün İslamdan sonra tikilən əksər yerlərdə minarələr dini və müqəddəs cəhəti olan məscid və ya tikililərə yapışdırılır.

Minarələrin müxtəlifliyi: Minarələr daha çox kərpicdən, mozaika bəzəkli, firuzəyi kaşı və s. olur.

Mövcud minarələrin mühüm nümunələri:

Quşxana bağı minarəsi, VI əsrə aid, Sultan Səncər dövründə - İsfahanda Səlcuqlar dövrünə aid Sarban və ya Sarvan minarəsi - Qırx qız minarəsi